Dzięki poznaniu budowy chemicznej włókna naturalnego stało się możliwe opracowanie metod produkcji włókien syntetycznych. Włókna naturalne mają budowę wielkocząsteczkową, tzn. składają się ze związków chemicznych połączonych w wielkie cząsteczki. Chemia stworzyła nowe substancje wielkocząsteczkowe posiadające nie znane dotąd właściwości, które niejednokrotnie przewyższają właściwości włókna naturalnego. Jednym z pierwszych wytworzonych włókien syntetycznych był amerykański nylon. Wynalezienie nylonu stało się przełomem technicznym w wielu dziedzinach. Obecnie włókna syntetyczne są bardzo rozpowszechnione. W zależności od surowców i metod produkcji w grupie włókien syntetycznych wyróżnia się włókna poliamidowe, poliestrowe, poliakrylonitrylowe, polichlorowinylowe i inne. Do grupy włókien poliamidowych należą: nylon, perlon, kapron, helanco, silon, dederon oraz polskie włókno o nazwie stylon i włókno cięte ? polana. Włókna poliamidowe odznaczają się dużą sprężystością, wytrzymałością na rozerwanie, zginanie i tarcie. Ponadto łatwo się piorą oraz suszą, są mało higroskopijne. Pod wpływem kwasów nieorganicznych włókna poliamidowe rozpuszczają się, są odporne natomiast na działanie ługów. Wadą tych włókien jest zbyt miękki chwyt i wrażliwość ha temperaturę. W temperaturze około 150°C włókno żółknie, a w temperaturze 215°C topi się. Z włókien poliamidowych ciągłych wytwarza się m.in. wyroby pończosznicze, bieliznę, dzianiny, koronki, tiule, płaszcze przeciwdeszczowe. Z włókna ciętego produkuje się aksamity, futra, obicia meblowe; stosowane są również jako domieszka do tkanin i dzianin z wełny, bawełny lub wiskozy. W Polsce włókna poliamidowe produkują Zakłady Włókien Sztucznych w Gorzowie Wlkp. i Jeleniej Górze. Dla poprawy właściwości włókien poliamidowych poddaje się je tzw. teksturowaniu, czyli kędzierzawieniu. W ten sposób ze stylonu uzyskuje się nową przędzę o nazwie elastil, charakteryzującą się elastycznością, puszystością, zdolnością wchłaniania wody, miękkością i przepuszczalnością powietrza.