Produkcja włókien poliestrowych zapoczątkowana została w Wielkiej Brytanii w 1955 r., gdzie otrzymały nazwę terylen. W innych krajach znane są pod nazwami: grisuten, trevira, terital, tergal, elana. Produkcję elany według patentu angielskiego podjęły w 1960 r. nowo wybudowane zakłady w Toruniu. Włókna tego rodzaju odznaczają się dużą wytrzymałością na rozciąganie, sprężystością i odpornością na gniecenie i ścieranie. Ponadto są odporne na kwasy i temperaturę, ale wrażliwe na ługi. Do wad włókien poliestrowych należą: niska higroskopijność, zdolność do gromadzenia elektryczności statycznej i duża skłonność do brudzenia się. Cenną właściwością jest zdolność zachowania nadanych kształtów. Włókna poliestrowe mają zastosowanie jako domieszka do włókien wełnianych, bawełnianych i wiskozowych. Produkuje się z nich tkaniny odzieżowe, trykotaże, dzianiny i inne. Włókno poliestrowe jako włókno ciągłe nosi nazwę torlen. Torlen poddany teksturowaniu nosi nazwę toriwlan lub bistor. Toriwlan charakteryzuje miękki chwyt i puszystość. włókno poliakrylonitrylowe produkowane jest albo w formie długich nitekpodobne jest wówczas do jedwabiu naturalnego, albo w formie krótkich nitek, co czyni je podobne do wełny. Do najbardziej znanych włókien tej grupy należą: courtelle, orlon, nitrilon, crylon, dralon, wolpryła, anilana i inne.